Reviews and Comments

Canto aprendes con estas novelas de ficción histórica, onde colocan os personaxes nun entorno real do pasado.

É perigoso dar por válidas as posturas políticas que adoptan os personaxes, ou dar por acontecidos os xiros argumentais, pero si serve para comprender a época na que se desenvolve.

Non hai que levarse a engano tampouco, incluso a wikipedia é máis realista :D (con respeto). Vaia isto como aviso, que despois lemos as metáforas das Sagradas Escrituras (cales queiras) e montamos un cristo por tomalas ao pé da letra. Ou poñemos morros porque Fulanite traizoou a Menganite nunha teleserie e iso-non-pode-ser-porque-me-caía-ben-menganite.

A novela está escrita ao xeito de David Mitchell, ao xeito de xuntar relatos cadeados de xeito máis ou menos liviano (nesta novela máis ligados que noutras) e que narran desde o punto de vista de diferentes protagonistas facendo avanzar o relato.

O tempo e distancias a cabalo dos séculos XVIII e XIX non son os asctuais e enruga un pouco o corazón algunha das historias personais e as decisións que toman os personaxes. O «tempo» e a súa escala (o transcurrir) quizás foi un dos aspectos que me causou máis impresión na novela.

Vale que é unha novela, pero daslle verosimilitude e méteste na historia tomando partido. O «valor da vida humana» é un activo que non sempre cotizou igual en todas as culturas e épocas, incluso a día de hoxe existe gran variabilidade no mundo en que vivimos. As condicións de salubridade, a expectativa de vida (personaxes con corenta anos no ocaso da vida...).

A lectura mantívome enganchado este par de semanas, de xeito regular devorando capítulos cando podía.

«frechazo» cunha cadeliña. Non digo nada, os cans son moi cariñosos, non coma outros 😼

o libro en si é a narración da peripecia de como se coñeceron Dion e Gobi e a peripecia maior, que se cha contan non a cres, de como se reencontraron e navegaron o océano burocrático das autoridades sanitarias chinesas e británicas para rematar todos xuntos vivindo en Edimburgo.

Non fago «spoiler», o primeiro capítulo é toda a familia correndo feliz nun monte desde o que se ve toda a cidade.

O relato, que non novela, atopa similitudes entre as dificultades que atopan Dion (e calquera) nesas longas carreiras e os obstáculos da vida. De como atopas xente marabillosa (a maioría) e crápulas.

A nivel «literario» o nivel é moi baixo, non leas isto se non che emocionan as historias de reencontros con animais cariñosos (ten pinta de ser unha cadeliña moi feitiña e aguda) e un pouco de épica ultrarunner (bah!).

Dion é moi agradecido no relato con todas as persoas que lle axudaron, loubando o xeito en que as persoas o trataron en China sen agochar a realidade do que viveu. Non quero ser frívolo nin faltarlle ao respecto a Dion.

Tampouco me vou estender máis, non ten perda se queres ler algo positivo e cheo de boas accións.

Aaah! que ben! Moi fan deste home. Ata hoxe, todo o que lin del paréceme marabilla.

Certo que levoume un mes ler as primeiras 100 páxinas, pero non é culpa del, a historia hai que mastigala e asentala. Comeza ao xeito en que escribe Murakami, que parece que non pasa nada, que todo é trivial. Non hai esas florituras, eses trucos efectistas que te fan seguir lendo. Aquí hai un fío (pun intended) que o conecta todo e acompañamos ao protagonista a darlle sentido ao sarillo do que forma parte.

Complícase a cousa porque, tamén recurrente nel, por veces temos os pés na realidade e outras na fantasía. Na vixia ou nos pesadelos?

A historia diría que é o de menos. Os protagonistas falan de como se sinten, da necesidade dalgún tipo de amor (cariño, afecto, confianza, apoio,… a forma de amor que elixas) e as dificultades particulares que afrontan e como xestiona cada un ao seu xeito toda esa ansia na súa cabeza. E a soidade, claro.

Foime fácil identificarme con algún personaxe. Con Gotanda, o famoso actor? con Ame, supertalentosa e cero empática? con Yuki, florecendo á vida? co poeta manco? XD Pode que un pouco con todos.

Unha idea-forza que flota sobre toda a novela é que O Capitalismo é un axente corruptor de primeira orde do altamente corruptible ser humano. Desde a calidade da música, un tema recurrente en Murakami, ata a (mala) alimentación, a moda,… Cambias Yoko Ono por Capitalismo e a Murakami parécelle ben.

Ben podería facer Christopher Nolan unha película desas que non hai dios que entenda nada pero que podes dicir «ai si rei, vin a peli» e podes facer algunha interpretación rara e quedar coma dios.

Non teño dúbidas con Murakami, lerei todo, cando sexa. Creo que entendo o que escribe. Mis dieses.

orixe da recensión: xmgz.eu

A partir de biografías, citas atribuídas e documentación histórica, o autor tece un relato cos personaxes que na primeira metade do século XX estableceron as bases teóricas das matemáticas e a física (de partículas) que propiciaron os avances tecnolóxicos da segunda metade do século.

O relato susténtase nos testemuños narrados en primeira persoa (excepto o protagonista principal), como se estivesemos vendo un documental onde os protagonistas contan a cámara a súa versión, sen ter un narrador que nos guíe. Falan dun xeito directo e cru, case como se sentisen alivio por poder falar finalmente, como sendo conscientes que todos os pecados prescribiron.

Uns falan dos outros e sobre si mesmos fiando unha historia de influencias positivas, que alimentan o talento de outras persoas co seu propio, e tamén negativas, con relacións tóxicas, de dominación, de abuso, traicións, etc. Así, a figura central da novela é John von Neumann, respetada e admirada por todas esas mentes privilexiadas, pero cunha personalidade conflitiva. Non só fixo aportacións teóricas fundamentais, se non que materializou no mundo real eses fundamentos teóricos. Máquinas que pensan

Algunha das súas concrecións foi terrible xa no seu momento e na novela lemos citas dos protagonistas sobre os dilemas éticos que suscitaba entre a comunidade científica, onde Neumann parecía non sufrir en absoluto ese debate interno.

Na segunda parte da novela temos unha crónica periodística marabillosa. Defínoa así, pero é un relato moi ben escrito sobre o que implica que unha máquina pense, o que sentimos os humanos cando unha máquina pensa mellor que un cerebro humano.

Esa experiencia téñena (tivérona) os grandes mestres do xadrez e do go, que se enfrontaron a máquinas cada vez máis «pensantes», non só con maior capacidade de cálculo, se non que tomaban decisións propias, «creativas», adaptándose. Máquinas descritas por persoas como Turing, Neumann e os seus contemporáneos.

Toda a novela é fascinante, pola intensidade e forza que teñen as protagonistas, pero a última crónica xunta nun relato o compendio do que Neumann foi quen de ver cincuenta anos antes e para o que estableceu a arquitectura que aínda se usa nas computadoras actuais a partir da súa formulación teórica. É a personalidade dos personaxes quen dota de forza á novela e te engancha.

Lectura totalmente recomendable¹.

Podes escoitar ou ler a Labatut nunha entrevista na NPR

¹ dispoñible en galiciale.gal (ebiblio.es)