Tekst wyróżniono najważniejszymi nagrodami w świecie science fiction: Hugo (opowiadanie) i Nebula (powieść). Ta ponadczasowa opowieść doczekała się kilkunastu adaptacji filmowych i teatralnych na całym świecie. Trzydziestodwuletni Charlie Gordon jest upośledzony umysłowo, ma iloraz inteligencji na poziomie 68 punktów. Uczy się czytać i pisać na zajęciach w Beekman College. Dwaj naukowcy z tej uczelni, doktor Nemur i doktor Strauss, prowadzą badania nad wzrostem inteligencji. Udało im się już za pomocą zabiegu chirurgicznego zwiększyć zdolności umysłowe myszy o imieniu Algernon i teraz chcą przeprowadzić taki sam eksperyment z człowiekiem.
Wielka literatura. Historia i główny bohater pozostają ze mną od kilkudziesięciu lat, od chwili, gdy przeczytałem książkę. - Conn Iggulden Arcydzieło poruszającej błyskotliwości (…) chwytające za serce i całkowicie, bezdyskusyjnie znakomite. - „The Guardian” Przejmująco szczera. Skłoni cię do refleksji nad twoim życiem i złamie ci serce. - „The Guardian Online” Uderzająco oryginalna. - „Publishers Weekly” Przekonująca i poruszająca opowieść. - „New …
Tekst wyróżniono najważniejszymi nagrodami w świecie science fiction: Hugo (opowiadanie) i Nebula (powieść). Ta ponadczasowa opowieść doczekała się kilkunastu adaptacji filmowych i teatralnych na całym świecie. Trzydziestodwuletni Charlie Gordon jest upośledzony umysłowo, ma iloraz inteligencji na poziomie 68 punktów. Uczy się czytać i pisać na zajęciach w Beekman College. Dwaj naukowcy z tej uczelni, doktor Nemur i doktor Strauss, prowadzą badania nad wzrostem inteligencji. Udało im się już za pomocą zabiegu chirurgicznego zwiększyć zdolności umysłowe myszy o imieniu Algernon i teraz chcą przeprowadzić taki sam eksperyment z człowiekiem.
Wielka literatura. Historia i główny bohater pozostają ze mną od kilkudziesięciu lat, od chwili, gdy przeczytałem książkę. - Conn Iggulden Arcydzieło poruszającej błyskotliwości (…) chwytające za serce i całkowicie, bezdyskusyjnie znakomite. - „The Guardian” Przejmująco szczera. Skłoni cię do refleksji nad twoim życiem i złamie ci serce. - „The Guardian Online” Uderzająco oryginalna. - „Publishers Weekly” Przekonująca i poruszająca opowieść. - „New York Times” Daniel Keyes (1927-2014) – amerykański pisarz. Jego opowiadanie Kwiaty dla Algernona otrzymało nagrodę Hugo w 1960 roku. Rozwinięte do formy powieści pod tym samym tytułem doczekało się z kolei nagrody Nebula w roku 1966, a dwa lata później zostało zekranizowane jako Charly. Keyes opublikował także m.in. obsypaną nagrodami książkę non-fiction Człowiek o 24 twarzach.
This was part of my middle school curriculum. I initially read it in seventh grade and a few times later in my early teens. This is one of the few books that I have a full memory of. It haunted me. It still does. Is it better to have something and lose it or never have it at all?
Goodness gracious. So many themes are touched on in this book, and I think I'll be haunted for some time to come by the ideas raised.
I'm a sucker for both an epistolary-style novel (which this classifies as, given the diary format) and the bildungsroman genre which I can also see reflected in the type of story it is, albeit not perfectly—so if either of those butter your biscuits well dangit bring out the tea cause these biscuits are ready to be eaten, buttered and all!!
Recommended read for many reasons, and not only because it's hard to let go of once started.
Poignant, sad, and deeply insightful
I had been assigned a watered-down adaptation of this in Junior High, so I went into this with some knowledge of what the general arc would be. What I didn't expect is that I would be reading until the sun came up, bawling my eyes out, absolutely shaken.
From the very first page, I liked Charlie Gordon. He comes across as innocent and sweet, with good intentions and a very one-dimensional frame of reference to the world. There's a few moments where people ask Charlie things that made me chuckle, like his initial confusion at the Rorschach test, but his attitude is strangely endearing.
The prose in this book is phenomenal. The gradual narrative shift from crude writing to eloquent philosophical insight is kind of an amazing writing trick, and the development of Charlie's awareness is hypnotic to watch.
In a way, I was kind …
Poignant, sad, and deeply insightful
I had been assigned a watered-down adaptation of this in Junior High, so I went into this with some knowledge of what the general arc would be. What I didn't expect is that I would be reading until the sun came up, bawling my eyes out, absolutely shaken.
From the very first page, I liked Charlie Gordon. He comes across as innocent and sweet, with good intentions and a very one-dimensional frame of reference to the world. There's a few moments where people ask Charlie things that made me chuckle, like his initial confusion at the Rorschach test, but his attitude is strangely endearing.
The prose in this book is phenomenal. The gradual narrative shift from crude writing to eloquent philosophical insight is kind of an amazing writing trick, and the development of Charlie's awareness is hypnotic to watch.
In a way, I was kind of reminded of the story of Faust, where a man tries to use his seemingly unlimited knowledge to get out of an inevitable outcome. I'd argue that Charlie is a far more sympathetic character, but watching his mind develop and deteriorate, along with his strained efforts to work against time, made for one hell of a roller coaster.
Beautiful, beautiful story. I haven't cried like that in a while.
